1. Η ΜΑΧΗ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ ΟΧΙ ΣΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ
Η επιβολή του Μνημονίου αποτελεί αναμφισβήτητα ένα σημαντικό οροθέσιο για την κοινωνική και πολιτική ιστορία της πατρίδας μας. Ενώ τα προτάγματα της νεοφιλελεύθερης αίρεσης κατέρρεαν το ένα μετά το άλλο, ακόμη και εκεί όπου γεννήθηκαν˙ ενώ όλοι οι αναλυτές, διανοούμενοι και οικονομολόγοι αναγνώρισαν ως αιτίες τής χρηματοπιστωτικής κρίσης την υπερεπέκταση της χρηματοοικονομικής βιομηχανίας, την αυτονόμησή της από την πραγματική οικονομία, τις εκτεταμένες ιδιωτικοποιήσεις των Κοινωφελών Επιχειρήσεων και του δημοσίου πλούτου, την ελευθερία των Αγορών, την υπερεκμετάλλευση των φυσικών πόρων, τη συγκέντρωση του κεφαλαίου σε λίγους υπερεθνικούς ομίλους και την κρίση κέρδους, εν τούτοις στην ΕΕ και την Ελλάδα θεωρούμε ως υπαίτιο το Κοινωνικό Κράτος.Έτσι, η Κυβέρνηση του ύστερου ΠΑΣΟΚ, παρά τις προεκλογικές της δεσμεύσεις και τις συλλογικές εγχαράξεις των μελών και των φίλων του, προτίμησε (απ’ όλες τις άλλες υπαρκτές και ρεαλιστικές λύσεις αντιμετώπισης της κρίσης) την πρόσδεσή της στον αναξιόπιστο μεν αλλά εκδικητικό νεοφιλελεύθερο μονεταρισμό. Σιγά-σιγά αποκαλύπτεται η μεθόδευση που ακολούθησε.
Την περιγράφει στο σπουδαίο νέο βιβλίο της η διάσημη συγγραφέας και δημοσιογράφος Ναόμι Κλάιν «Το δόγμα του σοκ». Το βιβλίο αυτό είναι μια εξήγηση της δύναμης και πώς αυτή λειτουργεί στον κόσμο. Πώς δηλαδή μια εξαιρετικά αντιδημοφιλής και ιδιοτελής θεωρία (ο νεοφιλελευθερισμός) θριάμβευσε σε όλο τον πλανήτη. Πρώτα καλλιεργείται η άποψη του «νοσηρού πληθυσμού» και της παθολογίας της ψυχολογίας στο έθνος, όπως συνέβη με την Αργεντινή. Η χώρα ανακηρύσσεται διεφθαρμένη και ο λαός της ως «ένοχος του εγκλήματος» αδρανοποιείται, προκειμένου να προωθηθούν πολύ επωφελείς και επικίνδυνες μεταρρυθμίσεις. Οι άνθρωποι χάνουν την πίστη τους και την πεποίθηση ότι μπορούν να επηρεάσουν την πολιτική πορεία των πραγμάτων. Αυτή η μέθοδος επιλέχθηκε για την Ελλάδα και οι άνθρωποι, όπως λέει η συγγραφέας «…μέσα στη θολούρα περί δήθεν σωτηρίας της πατρίδας, δεν διακρίνουν εύκολα ότι γίνονται μάρτυρες μιας τεράστιας, οφθαλμοφανούς και χωρίς κανένα προκάλυμμα ληστείας, να παίρνεις δηλαδή από τους εργαζόμενους, προκειμένου να προσφέρεις πόρους στους πολύ πλούσιους που δημιούργησαν την κρίση και όλοι να το γνωρίζουν αυτό.». Με τη μέθοδο αυτή μπήκαμε στην εποχή του Μνημονίου. Και αν δεν αντιδράσουμε, θα ζήσουμε πολλά χρόνια σε συνθήκες κοινωνικού ολοκαυτώματος.Το Μνημόνιο δεν έγινε, όπως πλέον ομολογείται από τους εκπροσώπους της «τριαρχίας» και άλλους υπευθύνους, λόγω του μεγέθους του δημοσίου χρέους, το οποίο άλλωστε έχουν και πολλά άλλα ευρωπαϊκά -και όχι μόνον- κράτη. Το Μνημόνιο ήρθε για να επιβάλλει το οικονομικό και κοινωνικό πρότυπο που οι Αγορές επιτάσσουν.
Ό,τι είναι δημόσιο, ό,τι έχει ως πρώτο συνθετικό του τη λέξη αυτή, όπως «δημόσιοι υπάλληλοι», «δημόσιος τομέας», «δημόσιο εργασιακό και ασφαλιστικό σύστημα», «δημόσια υγεία», «δημόσια εκπαίδευση», «δημόσιο συμφέρον», βρίσκεται στο στόχαστρο του κερδοσκοπικού κεφαλαίου.
Το εργασιακό σύστημα του δημόσιου τομέα, με μια περίεργη αντίληψη κοινωνικής δικαιοσύνης προς
τα κάτω, πρέπει να προσαρμοστεί στη ζούγκλα του ιδιωτικού τομέα.
Το συνταξιοδοτικό σύστημα πρέπει, προϊόντος του χρόνου, να καταργηθεί, ώστε ένα νέο επενδυτικό πεδίο να διανοιγεί για τις ασφαλιστικές εταιρίες.
Τα δημόσια αγαθά δεν πρέπει να προσφέρονται προς όλους τους πολίτες μέσω των Δημοσίων Επιχειρήσεων και Οργανισμών, αλλά μόνον σε όσους μπορούν να τα αποκτήσουν στην αγοραία τιμή που οι νέοι ιδιοκτήτες (οι ιδιωτικές δηλαδή επιχειρήσεις) καθορίζουν.
Η δομική ανεργία του συστήματος θα αυξάνει διαρκώς και ο άνεργος, ιδιαίτερα ο νέος άνθρωπος, πρέπει να θεωρείται οιονεί γενετικά στιγματισμένος, που δεν μπορεί να βρει μία ικανοποιητική εργασία.
Και ο εργαζόμενος-χταπόδι θα τρέχει από ειδικότητα σε ειδικότητα, από τόπο σε τόπο, από εργοδότη σε εργοδότη, από ευέλικτη εργασιακή σχέση σε μερική ή προσωρινή απασχόληση, ώστε να μην του απομένει ούτε ικανοποιητικός μισθός, ούτε χρόνος για οικογενειακή αποκατάσταση, πολύ δε περισσότερο για συνδικαλιστική και πολιτική δράση.
Η πολιτική γίνεται θεραπαινίδα της οικονομικής λειτουργίας.
Δεν είναι ώρα και ημέρα να εκθέσουμε τις προβλέψεις του μεταβλητού Μνημονίου και των δανειακών συμβάσεων. Η χώρα εισήλθε σε μια νέα αποικιοκρατική περίοδο, από την οποία αν δεν απαλλαγεί σύντομα, θα τεθεί στο μέλλον ίσως και πρόβλημα ύπαρξης του ιστορικού λαού μας. Επομένως το Μνημόνιο και η επικυριαρχία είναι μείζονες καταστάσεις που οδηγούν σε νέες συνειδητοποιήσεις.
2. ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΔΙΑΛΥΕΙ ΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΟΧΙ ΣΤΗ «ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΣΟΚ»
Εξάλλου, το Κοινωνικό Κράτος (όπως πολλές φορές έχουμε περιγράψει στα βιβλία και τις διαλέξεις μας) είναι το ωραιότερο δημιούργημα της Πολιτικής Κοινωνίας. Είναι αποτέλεσμα πολλών αγώνων των εργαζομένων για την εξισορρόπηση των ιδιωτικών συμφερόντων μέσα σε ένα καπιταλιστικό σύστημα παραγωγής. Δημιουργήθηκε για να συντηρείται και να αναπαράγεται η εργατική δύναμη. Είναι ένα σύνολο θεσμών και υποσυστημάτων, που (τουλάχιστον κατά την περίοδο της μακράς «Σοσιαλδημοκρατικής Συναίνεσης» στις χώρες της Ευρώπης) άμβλυνε την ταξική πάλη και επέτρεψε στις μάζες του εργαζόμενου λαού να απολαμβάνουν ένα τμήμα του εθνικού πλούτου και των δημοσίων αγαθών, ώστε να μετέχουν στο πολιτικό και πολιτιστικό γίγνεσθαι. Και από αυτή την αφετηρία να ξεκινά με μεγαλύτερη συνειδητοποίηση για την κατάκτηση και άλλων κοινωνικών και εργασιακών στόχων. Χωρίς το Κοινωνικό Κράτος, η Κοινωνία ρηγματώνεται. Χωρίς την εξασφάλιση ενός αξιοπρεπούς επιπέδου ζωής για όλους, ο λαός χάνει τη συνοχή του και ακολουθεί το μοναχικό δρόμο της ατομικής επιβίωσης. Το Μνημόνιο διαλύει το Κοινωνικό Κράτος. Η Κυβέρνηση ακολουθεί πιστά την εντολή που η «τριαρχία», προτού καν συγκροτηθεί, έδωσε, όπως περιέγραψε στο αποκαλυπτικό του άρθρο «Με ποια Ευρώπη θα τσακίσουμε τις χρηματαγορές;» ο Τζέημς Γκαλμπρέιθ στις 27 Ιουνίου. Εκεί αναφέρει επί λέξει: «Στις αρχές Ιανουαρίου η ελληνική κυβέρνηση συγκάλεσε επειγόντως μια επιτροπή ειδημόνων για οικονομικά ζητήματα. Σ’ αυτούς συγκαταλεγόταν ένας αξιωματούχος του ΔΝΤ, ο οποίος εξήγησε με απότομο τρόπο στον Έλληνα πρωθυπουργό ότι οφείλει να ξηλώσει το Κοινωνικό Κράτος…». Ο ίδιος Σύμβουλος του πρωθυπουργού, απηυδισμένος από την αντίστροφη πορεία που επέλεξε η ελληνική Κυβέρνηση, συνιστά κινητοποίηση και αντίσταση με κάθε νόμιμο μέσο («Κ.Ε.»-ένθετο Le Monde Diplomatique, της 27-6-2010, με τίτλο «Με ποια Ευρώπη θα τσακίσουμε τις χρηματαγορές;»), γράφοντας «…η Ευρώπη θα βυθίζεται στην ύφεση, εκτός και αν αλλάξει τακτική, εκτός και αν οι κοινωνικές δυνάμεις που δημιούργησαν το κράτος πρόνοιας ξεσηκωθούν να το υπερασπιστούν…».
Οι προβλέψεις για το εργασιακό σύστημα είναι ζοφερές. Πιο ζοφερές είναι οι προβλέψεις για το συνταξιοδοτικό σύστημα, για το οποίο το Μνημόνιο και ο σχετικός ασφαλιστικός νόμος προβλέπουν αύξηση δαπανών για συντάξεις μέχρι 2,5% μόνο του ΑΕΠ μέχρι το 2060, όταν δηλαδή θα διαθέτουμε τουλάχιστον διπλάσιους των σημερινών συνταξιούχων. Όσοι αφελείς πιστεύουν ότι με τη λήξη της τριετίας θα επανέλθουμε σε φυσιολογικούς ρυθμούς ζωής, αξίζει να μελετήσουν τις σχετικές προβλέψεις, για να αντιληφθούν ότι, όχι μόνον αυτοί χρόνο με το χρόνο θα μεταβάλλονται σε πτωχούς συνταξιούχους, αλλά και ότι οι σημερινοί 15χρονοι, που το 2060 θα είναι 65 χρόνων, θα έχουν ως σύνταξη ένα μηδαμινό αντίδωρο.
3. ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΚΗΝΙΚΟ ΑΛΛΑΖΕΙ Η ΕΛΠΙΔΟΦΟΡΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ
Ήταν επόμενο, ως εκ τούτου, όλες οι εγρήγορες και τίμιες συνειδήσεις του σοσιαλιστικού χώρου να αντιδράσουν σ’ αυτή την ολιστική πλέον μεταμόρφωση του ΠΑΣΟΚ σε καθαρώς νεοφιλελεύθερο κόμμα. Πολλές φορές στο παρελθόν κάναμε σκληρή κριτική και διαχωρίσαμε τη θέση μας από τα κυβερνητικά προγράμματα. Γι’ αυτό άλλωστε δεν μετείχαμε ποτέ στην κυβερνητική λειτουργία, ούτε λάβαμε καν μια θέση στην κοινοβουλευτική εκπροσώπηση. Πολλά περιγράφουμε στο βιβλίο μας «Η κρίση της πολιτικής στην Ελλάδα (1985-1989)» (Εκδ. Αφοι Τολίδη, 1989), όπως επίσης και στο «Το Τέλος του Κοινωνικού Κράτους; Αριστερά και Συνδικάτα μπροστά στην Απορρύθμιση» (Εκδ. Οργαν. Λιβάνη, 2008), όπου αναλύοντας την εκσυγχρονιστική περίοδο της πιστωτικής υπερεπέκτασης, της άκριτης αποδοχής των κανόνων της ΟΝΕ, τις αλόγιστες ιδιωτικοποιήσεις πολλών δημοσίων επιχειρήσεων και κοινοχρήστων αγαθών και τους υπερφίαλους και δαπανηρούς Ολυμπιακούς Αγώνες του doping και της εμπορευματοποίησης, διαπιστώνουμε ότι εκεί τέθηκαν οι βάσεις της οριστικής μετάλλαξης του ΠΑΣΟΚ.
Επομένως, κυρίες και κύριοι, η συνάντησή μας με τις δυνάμεις της διαλεκτικής ριζοσπαστικής και ανανεωτικής Αριστεράς και της Οικολογίας έλαβε τη διάσταση ενός αναμενόμενου και απόλυτα προβλεπτού φυσικού φαινομένου. Η δουλεία του Μνημονίου, όπως προείπαμε, δημιουργεί νέες ενοποιητικές γραμμές που υπερβαίνουν τις παλιές διαιρέσεις και αντιμαχίες. Αυτό έπρεπε να το αντιληφθούν όλοι οι παράγοντες και τα σχήματα της ευρύτερης Αριστεράς, ώστε να μην παραμένουν δέσμιοι μιας αδικαίωτης και παρωχημένης «δομοκρατίας». Η Κοινωνία και οι ανάγκες της υπαγορεύουν τη δράση στο πολιτικό εποικοδόμημα και όχι το αντίθετο. Όλοι, εν τέλει, πρέπει να υποτασσόμαστε στις ανάγκες των καιρών, προσπαθώντας να βρούμε τα νέα σημαντικά σημεία που μας ενώνουν και το Μνημόνιο μας έδειξε πολύ ξεκάθαρα ποια είναι αυτά. Η σύμπραξη αυτή ενόψει των Περιφερειακών Εκλογών στην Αττική, όπου διαμένει και εργάζεται ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού πληθυσμού, μπορεί, αν κινητοποιηθούμε όλοι, να αποβεί ιστορική.
Ο ξεκάθαρος προγραμματικός μας λόγος, η τεκμηριωμένη αποδόμηση του Μνημονίου, οι απόψεις μας για την Περιφερειακή Αυτοδιοίκηση και την αυτονομία των τοπικών κοινωνιών, αποτελούν ένα σύνολο θέσεων και ιδεών που μπορεί να προσφέρει ελπίδα στους κατοίκους της Αττικής και κατ’ επέκταση όλης της Ελλάδας. Ο εναλλακτικός τρόπος αντιμετώπισης του δημοσιονομικού και οικονομικού προβλήματος που τα στελέχη του συνδυασμού μας προτείνουν, δεν παραπέμπει στο αόριστο μέλλον, αλλά στο επιτακτικό παρόν. Αυτό μας διακρίνει εν σχέσει με τους άλλους «αντιμνημονιακούς», ή έστω ολίγον «μνημονιακούς», Συνδυασμούς. Ο πολιτικός λόγος που αναπτύσσουμε, πιστεύουμε ότι θα συνειδητοποιήσει τους πολίτες και θα τους οδηγήσει σε νέες οργανωτικές και ιδεολογικές επιλογές.
Το βράδυ της 7ης Νοεμβρίου το πολιτικό σκηνικό θα έχει αλλάξει. Ο λαός θα πάρει το παρόν και το μέλλον της χώρας στα χέρια του.
Θα απορρίψει την κατηγορία ότι είναι διεφθαρμένος λαός, όπως το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα προσπαθεί να του περάσει.
Θα καταλογίσει στην τρόικα και τη νεοφιλελεύθερη τεχνοδομή της ΕΕ ότι τα ελλείμματα της χώρας μας, τα ελλείμματα του Νότου είναι τα πλεονάσματα του Βορρά μέσα από την άνιση και ασύμμετρη λειτουργία των κανόνων της ΟΝΕ.
Θα εξαναγκάσει όλες τις πολιτικές δυνάμεις να καταγγείλουν τη νέα αποικιοκρατία του Μνημονίου και να αναζητήσουν έναν αυτόνομο και περήφανο δρόμο, όπως έκαναν και άλλοι λαοί, πολύ μικρότεροι του ελληνικού λαού.
Θα σταματήσει το δρόμο της κοινωνικής καταστροφής και του ξεπουλήματος του δημόσιου πλούτου.
4. ΟΧΙ ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΟ ΚΑΙ ΕΙΣΠΡΑΚΤΙΚΟ ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗ ΝΑΙ ΣΤΗΝ ΤΟΠΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ ΤΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΥΗΜΕΡΙΑΣ
Δεν θα αναφερθώ στο λεπτομερές και μεγαλόπνοο πρόγραμμά μας για την Αττική. Θα έχετε την ευκαιρία να το διαβάσετε από τα φυλλάδια που κυκλοφορούν και τα οποία πρέπει να φτάσουν σε κάθε πολίτη, ώστε να γίνει μέτοχος των ιδεών μας. Πρέπει, όμως (απαντώντας στους κυβερνητικούς ισχυρισμούς) να διαβεβαιώσουμε όλους ότι δεν θα επιτρέψουμε να γίνει η Περιφέρεια Αττικής ένας μηχανισμός δημοσιονομικής επιτήρησης και καταστροφής του Κοινωνικού Κράτους. Το Μνημόνιο, αρχικό και επικαιροποιημένο, φορτώνει πολλά βάρη στον Καλλικράτη. Του επιβάλλει να εξοικονομεί 500 εκατ. ευρώ για την τριετία 2011-2013 για τους δανειστές μας. Περιορίζει μέχρις ασφυξίας τον δανεισμό της Αυτοδιοίκησης καθώς και τις μεταβιβάσεις από το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων. Τελικά τον πνίγει με τους προϋπολογισμούς του μηδενικού ελλείμματος, ωσάν η Αυτοδιοίκηση να είναι μια ιδιωτική εταιρία που δεν έχει να κάνει με ανθρώπους και κοινωνικά συστήματα, αλλά μόνο με αναλύσεις κόστους και οφέλους.
Επιπροσθέτως, με την ιδιωτικοποίηση όλων των δημοσίων υπηρεσιών και αγαθών που επιβάλει, στερεί από το θεσμό της Περιφέρειας τη δυνατότητα να ασκήσει μια γενικευμένη κοινωνική πολιτική. Αν σ’ αυτά προστεθεί και ότι τα έργα του ΕΣΠΑ έχουν πλέον καθοριστεί, τότε δεν μένει στην περιφέρεια τίποτα άλλο από τον έλεγχο της καλής κατάστασής τους. Οι άλλοι πόροι του, οι λεγόμενοι «αυτοτελείς» από τη φορολογία, είναι ελάχιστοι λόγω και της παρατεταμένης ύφεσης.
Από τα παραπάνω γίνεται σαφές ότι μόνο οι αρνητές του Μνημονίου και των επιταγών του για τον Καλλικράτη είναι δυνατόν να κρατήσουν ζωντανή την Αυτοδιοίκηση. Και αυτό θα είναι το μείζον στοίχημα των επερχόμενων εκλογών.
Πρόταγμά μας για την Περιφέρεια Αττικής είναι, ως γενικό συμπέρασμα του λεπτομερούς προγράμματός μας, η με κάθε τρόπο δέσμευση της Πολιτείας, καθώς και όλων των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων -ακόμη και με συνταγματική πρόβλεψη-, πάνω σε ένα μόνιμο σχέδιο λελογισμένης, ήπιας, ισόρροπης και δίκαιης ανάπτυξης με αειφορία. Το σχέδιο αυτό θα πρέπει να τηρηθεί απαρεγκλίτως, ώστε, σε βάθος χρόνου αλλά με συγκεκριμένους στόχους και μετρήσιμους ετήσιους δείκτες, να αποκατασταθεί η ομαλή λειτουργία του πολεοδομικού-οικιστικού, οικονομικού, φυσικού και ιστορικού-αρχαιολογικού περιβάλλοντος στο κακοποιημένο Λεκανοπέδιο. Την οραματική αυτή δέσμευση θεωρώ ως την αναγκαία άσκηση και συνθήκη εθνικής αυτοσυνειδησίας, οικονομικής ευημερίας και κοινωνικής ανασυγκρότησης.
Κυρίες και κύριοι,
Περιφερειακοί Σύμβουλοι,
Εσείς είστε ο ιμάντας μεταβίβασης των ιδεών και του προγράμματος μας προς όλους τους πολίτες της Αττικής. Εσείς είστε επιφορτισμένοι να μεταλαμπαδεύσετε τη νέα ελπίδα που μας διακατέχει όλους. Την αμηχανία, την παραίτηση, την αποστροφή του λαού για την πολιτική πρέπει όλοι μαζί να την μετατρέψουμε σε μια δημιουργική δύναμη που θα δώσει προοπτική και αισιοδοξία.
Πρέπει να πείσουμε όλους τους συμπολίτες μας ότι η αδιαφορία και η αποχή, ως τρόπος διαμαρτυρίας προς την Κυβέρνηση και τους «μνημονιακούς» οδηγεί στο αντίθετο αποτέλεσμα. Δίνει δηλαδή ακόμη μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων σ’ αυτούς που γκρεμίζουν τις κοινωνικές κατακτήσεις πολλών δεκαετιών.
Πρέπει όλοι να βοηθήσουμε, ώστε κάθε πολίτης (ανεξαρτήτως μόρφωσης και συνειδητοποίησης) να κάνει τον πλήρη συλλογισμό, να αποδώσει δηλαδή τη σημερινή κατάσταση και τη μελλοντική επιδείνωσή της στις πραγματικές της αιτίες.Οι υπαίτιοι είναι ορατοί. Οι δικαιολογίες που προβάλλουν είναι πλέον διάτρητες. Ο δρόμος είναι ανοιχτός. Με ευγένεια, σεβασμό στα πρόσωπα όλων, με μεθοδικότητα και διαλεκτική συνείδηση, ας ξεχυθούμε, όσες μέρες μας απομένουν μέχρι την εκλογική αναμέτρηση, ώστε να συγκροτήσουμε ένα συνεκτικό και δυναμικό ιδεολογικό ρεύμα, που θα παρασύρει το Μνημόνιο και τους «μνημονιακούς», προτού προχωρήσει ακόμη περισσότερο η εξάρτηση της χώρας από το διεθνές κεφάλαιο και καταστραφεί ολοσχερώς το Κοινωνικό Κράτος.-
