Όταν οι κυβερνήσεις κατέλυαν στην πράξη, με δεκάδες τροποποιήσεων και εξαιρέσεων, τον νόμο Πεπονή (ν. 2190/1994), που κατοχύρωνε την αξιοκρατία στις προσλήψεις του ευρύτερου Δημόσιου Τομέα, προειδοποιούσαμε μονότονα ότι οι νέες γενιές των συμβασιούχων θα αναδεικνύονταν σε μείζον νομικό και πολιτικό πρόβλημα.
Και όταν στο Σύνταγμα του 2000/2001 ετίθετο διάταξη που απαγόρευε τη μετατροπή των συμβάσεων ορισμένου χρόνου ή έργου σε συμβάσεις αορίστου χρόνου, είχαμε δηλώσει ότι το ζήτημα θα περιπλεκόταν περισσότερο, αφού οι απόλυτες απαγορεύσεις ήσαν σε ευθεία αντίθεση με την επικρατούσα πολιτική πρακτική.
Η αυστηρότητα των ρυθμίσεων της παρούσας Κυβέρνησης, ενόψει των δεσμεύσεων του Μνημονίου, σχετικοποιεί τις περί αξιοκρατικής επιλογής ρυθμίσεις, αφού, αφενός μεν μειώνει δραστικά τις θέσεις εργασίας στον ευρύτερο Δημόσιο Τομέα, αφετέρου δε, αδικεί αυτούς που υπηρετούσαν πολλά χρόνια προς πλήρωση των παγίων και διαρκών αναγκών των δημοσίων υπηρεσιών και των Νομικών Προσώπων.
Γι’αυτό είχαμε ζητήσει την ήπια -αλλά αποφασιστική- πολιτική κατάργησης του θεσμού «των εκτάκτων», με τη μονιμοποίηση αυτών που είχαν τις σχετικές ουσιαστικές και τυπικές προϋποθέσεις που ορίζει το Κοινοτικό Δίκαιο. Κάτι τέτοιο όμως δεν συνέβη και πολλοί έμπειροι και εξειδικευμένοι νέοι μας θα μείνουν εκτός εργασίας. Και επειδή δεν δημιουργούνται θέσεις απασχόλησης στον Ιδιωτικό Τομέα, θα πάρουν το δρόμο της μετανάστευσης.
Σε περιόδους κρίσης η απολυτότητα των ρυθμίσεων οδηγεί σε αδικίες και σε ανθρώπινα δράματα, πολύ περισσότερο που μεγάλο μέρος τού σημερινού πολιτικού προσωπικού έχει αναπαραχθεί μέσω των διορισμών στον ευρύτερο δημόσιο τομέα.-
ΑΛΕΞΗΣ Π. ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ
ΥΠΟΨΗΦΙΟΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΡΧΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ
Αθήνα 23-9-2010
