H δικαστική μάχη κατά του Μνημονίου
Με τη δανειακή σύμβαση μεταξύ Ελλάδας και μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με το Μνημόνιο της τριαρχίας (ν.3845/2010) και με τη «συμφωνία» με το ΔΝΤ (επιστολή της Ελληνικής Κυβέρνησης και αποδοχή της από το ΔΝΤ), παραβιάζονται κατάφωρα και οι τρεις λειτουργικές κυριαρχίες του Κράτους (η εκτελεστική, η νομοθετική, αλλά και η δικαστική), αφού, πλην των σαφών υπαγορεύσεων προς την Κυβέρνηση και τη Βουλή, αναλόγως των μεταβλητών θελήσεων των δανειστών, πλήττεται και η δικαστική κυριαρχία, δεδομένου ότι, μεταξύ των άλλων, υπάρχει και παραίτηση από τις αντιρρήσεις και ενστάσεις, ακόμη και κατά τη διαδικασία κατάσχεσης δημόσιας περιουσίας, φθάνοντας μέχρι και παραίτησης από την ασυλία!!
Το πρώτο μείζον και ουσιαστικό ζήτημα είναι, βεβαίως, η καταστρατήγηση του Συντάγματος ως προς τη διαδικασία ψήφισης του όλου πλέγματος των δεσμεύσεων, αφού -ως ενιαίο πλαίσιο νοούμενες- έχουν τον χαρακτήρα των δεσμευτικών Διεθνών Συμφωνιών. Η παραχώρηση εθνικής κυριαρχίας κυρώνεται, κατά το Σύνταγμα, με τα 3/5 του συνόλου των βουλευτών. Περαιτέρω, η περικοπή των μισθών και των συντάξεων, που δημιουργούν στρατιές νεόπτωχων κάτω από τα όρια της αξιοπρεπούς διαβίωσης, προσκρούουν στις διατάξεις περί των θεμελιωδών δικαιωμάτων που κατοχυρώνουν το Σύνταγμα, η Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και τα Πρωτόκολλα αυτής, καθώς και ο Ευρωπαϊκός Κοινωνικός Χάρτης, που αποτελεί μέρος της Λειτουργικής Συνθήκης της Λισαβόνας.
Ο περιορισμός μέχρις ουσιαστικής κατάργησης της συλλογικής αυτονομίας για την ελεύθερη διαπραγμάτευση και κατάρτιση συλλογικών συμβάσεων, η βίαιη παρέμβαση σε εκδηλώσεις αυτής της αρχής (όπως π.χ. η ουσιαστική κατάργηση της επικουρικής σύνταξης), η σταδιακή απόσυρση του Κράτους από την συνταγματικά κατοχυρωμένη εγγύηση των συντάξεων, η δέσμευση της αύξησης των δαπανών για τις συντάξεις μέχρι το 2060 μόνο κατά 2,5 ποσοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ, με πολλαπλάσιους τότε -ίσως και διπλάσιους- συνταξιούχους, αποτελούν περιορισμό και κατάλυση των κοινωνικών δικαιωμάτων και αλλοιώνουν ουσιαστικά τον χαρακτήρα τού κοινωνικού κράτους δικαίου και τις αρχές του. Επομένως, προσκρούουν σε πολλές συρρέουσες αρχές συνταγματικής ισχύος. Η δέσμευση περί του περιορισμού των δαπανών για συντάξεις μέχρι το 2060, δηλαδή για τα επόμενα 50 χρόνια από σήμερα, εγκαθιδρύει, ερήμην των διαδικασιών για τη συνταγματική αναθεώρηση και την έκφραση της λαϊκής κυριαρχίας, απαράδεκτες μακροπρόθεσμες δεσμεύσεις για τα όργανά της, που υπερβαίνουν και το χρόνο αναθεώρησης των διατάξεων του Συντάγματος, δημιουργώντας έτσι ένα «υπερ-Σύνταγμα δημοσιονομικής φύσης» και όχι μόνο, προς το οποίο πρέπει να προσαρμοστεί, για το παρόν και το απώτερο μέλλον, ο εθνικός σχηματισμός.
Τα παραπάνω είναι μόνο μερικές από τις εύλογες αιτιάσεις που θα κριθούν ενώπιον των Ολομελειών, λόγω σπουδαιότητας του θέματος, και των Ελληνικών Ανωτάτων Δικαστηρίων, αφού, σε μια συντεταγμένη Πολιτεία δικαιοκρατικού πολιτισμού, το τελευταίο καταφύγιο προστασίας των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων είναι η δικαστική λειτουργία. Σε παρόμοιες περιπτώσεις, όπου οι νεοφιλελεύθερης επίνευσης δεσμεύσεις οδηγήθηκαν ενώπιον Ανωτάτων Δικαστηρίων (Λετονία, Ρουμανία), τα Συνταγματικά ή Ανώτατα Δικαστήρια ακύρωσαν πολλές από αυτές, κυρίως τις μειώσεις μισθών και συντάξεων, με το αιτιολογικό ότι δεν πρέπει να καταλύονται οι συνταγματικές αρχές της προστασίας του Κοινωνικού Κράτους και της αξιοπρεπούς διαβίωσης, ακόμη και σε περιόδους εφαρμογής σκληρού δημοσιονομικού προγράμματος, που απορρέει από δεσμεύσεις έναντι δανειστών.
Τα Ελληνικά Δικαστήρια, πάντως, έχουν, κατά την άποψή μας, αλλά κυρίως κατά την άποψη διαπρεπών συνταγματολόγων (Γεώργιος Κασιμάτης, Κώστας Χρυσόγονος κ.λπ.), αλλά και ειδικών περί των θεσμών της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Νότης Μαριάς κ.λπ.), μιαν ευρεία νομιμοποιητική βάση αποδοχής των προσφυγών που κατατέθηκαν από τον ΔΣΑ, την ΑΔΕΔΥ, την Ομοσπονδία Συνταξιούχων του Δημοσίου, την Πανελλήνια Ομοσπονδία Πολιτικών Συνταξιούχων, την ΕΣΗΕΑ, το Εθνικό Επιμελητήριο Ελλάδας, της Ομοσπονδίας Εργατικών Στελεχών, πολλών Εργατικών Κέντρων και Ενώσεων, καθώς και μεμονωμένων πολιτών, ώστε να προχωρήσουν στην έκδοση αποφάσεων, σύμφωνα με τις αρχές του νομικού μας πολιτισμού και δικαιώνοντας τις προσδοκίες του Ελληνικού Λαού, ότι, δηλαδή, κυρίως σε περιόδους οικονομικής κρίσης, που πλήττει την πλειονότητα των πολιτών (πολύ περισσότερο όταν την προξένησε η διεθνής χρηματοοικονομική βιομηχανία), δεν καταλύονται οι βασικές αρχές του νομικού μας πολιτισμού.-
8/10/2010
